Emmy (23) en Rachel (24) besloten vorig jaar te rennen tegen kanker tijdens Maastrichts Mooiste toen hun vriend Rick (23) werd behandeld voor wekedelenkanker. Als eerbetoon aan zijn doorzettingsvermogen. “Rick had het zwaar. En dus zouden wij als vriendengroep óók tot het gaatje gaan.” Drie dagen nadat ze zich aanmeldden kreeg de vriendengroep een berichtje van Sofie (26), Ricks’ zus: “Rick voelt zich niet goed.” Na onderzoek bleek de tumor, die ze eerder verwijderd hadden, toch uitgezaaid. “Hij gaat niet meer beter worden. Maar dat het zo snel zou gaan had niemand verwacht.”
Allemansvriend
“Onze vriendengroep bestaat uit de oude groep 8 van de basisschool. Met hier en daar wat aanhang,” vertelt Emmy. “We zijn altijd een hechte groep gebleven,” zegt Rachel. “En tijdens carnaval kwamen we altijd bij elkaar om praalwagens te bouwen. Dat is altijd super leuk en een complete chaos. Vandaar onze naam: ‘Eine chaos’. We grapten altijd dat Rick onze directeur was. Iedereen was amper terug van de zomervakantie in september en we kregen al een appje van Rick. ‘Hey toppertjes, wanneer gaan we vergaderen?’”
“We verhuisden naar een geitenboerderij in het Limburgse Ell toen Rick 6 jaar oud was,” vertelt Sofie, zijn zus. “Het dorpsleven paste perfect bij hem. En hij hield van zijn geitjes. Rick was een ontzettend sociale jongen. Hij voetbalde, was bestuurslid bij de agrarische jongerenvereniging en hield van feestjes. Met als hoogtepunt carnaval met zijn vriendengroep Eine Chaos.”
“De beste manier om Rick te omschrijven is ‘allemansvriend’. Zo kon hij na een verloren voetbalwedstrijd precies vertellen wat de tegenstander studeerde, waar hij woonde en of hij broers of zussen had. Zelfs op het veld socialiseerde hij met zijn rivalen!” herinnert Rachel.
Soms is er zoveel dat we voelen, maar zo weinig wat we kunnen doen
Sofie: “Afgelopen augustus kreeg Rick de eerste klachten. Een paar weken later kregen we de uitslag: wekedelenkanker. Er zat een tumor van 8 bij 15 centimer in zijn buik. Rick heeft toen wel even een traantje gelaten, maar hij was al snel weer zijn positieve zelf.”
“Toen Rick door de behandelingen ging probeerden we als vriendengroep er zoveel mogelijk voor hem en zijn familie te zijn,” vertelt Rachel. “Je gaat langs, stuurt een kaartje. Maar het voelt alsof je zo weinig kunt doen.”
“In januari bleek dat de behandelingen aansloegen,” zegt Sofie. “Rick werd geopereerd en zijn tumor verwijderd.”
“Nu pakken we door! En: Tijd voor vlaai!” waren de berichtjes die Emmy en Rachel in hun groepsapp kregen van Rick. “Altijd positief.”
In deze periode kwamen Emmy en Rachel met het idee om als verrassing voor Rick mee te doen aan Ren tegen kanker tijdens Maastrichts Mooiste: “Om te laten zien hoe trots we waren op hoe hij door zijn behandelingen was gestreden.”
Niet meer beter worden
“Het doel om in juli met z’n allen naar de Zwarte Cross te gaan leek ineens een stuk dichterbij,” zegt Emmy.
Nu alleen de nabehandeling van chemo’s en bestralingen nog. “Om alles nog een laatste tik te geven, zoals Rick het omschreef.”
Op een maandag begin maart voelt Rick zich niet lekker. “We dachten eerst dat het een dipje was,” zegt Sofie. “Logisch, na al die behandelingen. Maar het ging echt snel achteruit en op woensdag duwde zijn moeder Rick in een rolstoel het ziekenhuis binnen. Zo vermoeid was hij. De oncoloog schrok en plande direct een CT scan en een biopt in voor de volgende ochtend.” Het gezin reisde die middag met spoed naar het ziekenhuis in Maastricht voor een familiegesprek. Daar kregen ze te horen dat er uitzaaiingen waren gevonden en dat er niets meer aan te doen was.
“Er was zoveel verdriet en ongeloof. Hoe kon dit nu toch?” snikt Sofie. “Rick was toen al bekaf en had erg veel pijn. Het was voor hem te veel om iedereen persoonlijk te bellen, dus ik stelde zijn vriendengroep op de hoogte van dit vreselijke nieuws.”
“Ze hebben uitzaaiingen gevonden, stuurde Sofie ons,” vertelt Rachel. “Niks meer aan te doen. Maar we hadden geen idee wat dat betekende. Hadden we maanden? Weken?”
Laatste eerbetoon
“Op vrijdag kregen we bericht van de familie van Rick dat het snel achteruit ging.” “De verpleegkundigen konden het haast niet bijhouden,” vult Sofie aan. “Op zaterdagochtend wilde Rick alleen nog maar naar huis. Naar zijn vrienden. En naar zijn geiten.”
“Toen bleek dat Rick naar huis kwam zijn we op zaterdagochtend bij elkaar gesprongen. Er werden ballonnen geregeld, een video met mooie herinneringen gemaakt, vrienden die in het buitenland zaten kwamen terug naar Limburg en we maakten een spandoek met Ricks officiële bekroning tot directeur van Eine Chaos. Iedereen maakte zich nuttig. Bleek hij van die grote chaos toch even mooi een geordende chaos te hebben gemaakt. Werkelijk niemand die dat ooit voor elkaar zou krijgen.”
“Toen we terugkwamen van het ziekenhuis stonden zijn vrienden klaar in een prachtige erehaag en gaf Rick een laatste aai aan zijn geliefde geiten vanaf een brancard in de stal,” zegt Sofie. “Zelfs toen bekommerde hij zich nog om zijn vrienden die buiten stonden te wachten: ‘Hebben ze het niet koud?’ Hij had voor iedereen nog een knuffel en mooie laatste woorden. Die nacht koos Rick voor zijn laatste rust.”
Zijn loyaliteit succes van de actie
“Samen met Eine Chaos hebben we in de week erna een mooi afscheid voor Rick neergezet,” vertelt Sofie. “Die was in een grote tent bij zijn voetbalclub. Er kwamen meer dan 1000 mensen naartoe.”
“Dat geeft ook wel weer aan wat voor allemansvriend Rick was.”
“Zijn loyaliteit en sociale karakter is precies de reden dat onze actie nu zo’n succes is. Iedereen wil een steentje bijdragen door te rennen of een donatie te doen,” legt Rachel uit.
“We krijgen onze kanjer niet meer terug, maar zijn doorzettingsvermogen heeft ons ontzettend geïnspireerd. Daar hebben wij allemaal gebruik van gemaakt in de run tijdens Maastrichts Mooiste!” besluit Sofie.
